وی در خانواده‌ای متوسط و مذهبی در شهر قزوین و در 14 آذر 1329 متولد شد. دوره ابتدایی را در دبستان «دهخدا» و دوره متوسطه را در دبیرستان «نظام وفا» گذراند. پس از گرفتن دیپلم، در سال 1348 در رشته? پزشکی پذیرفته شد، اما به دلیل علاقه به خلبانی، داوطلب تحصیل در رشته خلبانی نیروی هوایی شد و پس از گذراندن دوره مقدماتی برای تکمیل تحصیلاتش در سال 1349 به آمریکا اعزام گشت.

پس از انقلاب اسلامی

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، سرپرستی انجمن اسلامی پایگاه هوایی اصفهان را بر عهده گرفت. با شروع جنگ ایران و عراق، عباس بابایی به انجام عملیات جنگی هوایی مشغول شد. در سال 1360 ضمن ارتقا به درجه? سرهنگ دومی به عنوان فرمانده «پایگاه هشتم هوایی اصفهان» منصوب شد.

او در 9 آذر 1362 به درجه سرهنگ تمامی ارتقاء یافت و به سمت معاونت عملیات فرماندهی نیروی هوایی منصوب شد و به تهران عزیمت کرد. وی پس از چهار سال رزم در مقام معاونت عملیات نیروی هوایی، در 8 اردیبهشت 1366 به درجه «سرتیپی» ارتقا یافت.

تام کوپر در کتاب خود در باره بابایی می‌نویسد: در ادبیات رسمی مقامات ایرانی از بابایی به عنوان مبدع سر پا نگه داشتن ناوگان تام کت‌های ایرانی و یک قهرمان جنگ یاد می‌شود? هر چند بسیاری از خلبانان پیشین نیروی هوایی ایران با استناد به اینکه بابایی حتی گواهی خلبانی با تام کت را نداشت از نام بردن نام وی هم خودداری می‌کنند. احتمالا به دلیل روابط خوب وی با مذهبیون در تهران.^[1]

ازدواج

وی با دختردایی‌اش «ملیحه حکمت» در تاریخ 4 شهریور 1354 ازدواج کرد و صاحب دختری به نام «سلما» و دو پسر به نام‌های «محمد» و «حسین» شد.^[2][3]

درگذشت

عباس بابایی در سن 36 سالگی و پس از 60 ماموریت جنگی موفق و پس از یک عملیات برون مرزی در منطقه عملیاتی سردشت در 15 مرداد 1366 مورد شلیک اشتباهی توپ زو-23 پدافند نیروهای ایران مستقر در شمال سردشت قرارگرفت و جان خود را از دست داد.^[4] پیکر وی در مزار کشته شدگان در جنوب شاهزاده حسین قزوین به خاک سپرده شد.